Rozdział 4

A/N:

Z ciężkim sercem przyznaję, że pisanie SOWK idzie mi dość marnie i nie mam pojęcia, kiedy blog się pojawi. Cóż, pozostaje wam czytanie tłumaczeń, I suppose. Za około cztery dni wrzucę piąty rozdział i to będzie na tyle z całej historii HWY.

Zapraszam również na Torn (jeśli jest tutaj ktoś, kto nie czytał) i proszę o komentarz każdego, kto czyta ten rozdział x

Rozdział 4

- Dlaczego?

- Mówiłem, że cię nie zostawię.

Napawał się chwilą spokoju. Przez ostatnie dni jego paniczny lęk przybierał na sile i Louis nie sądził, że długo jeszcze tak pociągnie. Bezradność wydawała się tak niesamowicie przytłaczająca.

Kopnął kamyk, zmierzając w stronę znajomej okolicy swojego mieszkania. Wiedział, że nie może uciekać od tego miejsca. To wcale nie pomagało.

- Widzisz, Lou, jesteś dla mnie całym światem.

Zakręciło mu się w głowie, przystanął i zacisnął powieki. Zaczynało mu brakować energii, a żołądek domagał się jedzenia. Ostatnio zauważył, że przez skórę widać zarys jego żeber, a kości biodrowe odstają aż nazbyt boleśnie. Do tego wciąż był wycieńczony, a wory pod oczami zdawały się już na stałe przylgnąć do jego twarzy.

- Lou…

Otrząsnął się i szybko ruszył przed siebie. Nigdy nie sądził, że doprowadzi się do takiego stanu.

Dwa długie, trzy krótkie.

Dziewięćdziesiąt cztery dni.

-

Dziś zjadł pierwszy posiłek od trzech dni. Na początku wydawało mu się, że wszystko zwróci, ale tak się nie stało.

Zawroty głowy nie ustawały, obraz wciąż zamazywał mu się przed oczami, a w głowie kłębiły się niechciane myśli. I chwilami odnosił wrażenie, że nie należą one do niego.

Usiadł przy stole w kuchni. Próbował nie skupiać się na dźwiękach dochodzących z zewnątrz i wszechobecnym zapachu perfum Harry’ego. Czuł, że nie jest sam. Obawiał się, że ktoś go obserwuje i chwilami odnosił dziwne wrażenie, że czuje czyjś oddech na swoim karku. I nic nie miało sensu.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Wrócę.

Skrzypnięcie drzwi.

- Dlaczego nie dacie mi spokoju? – wyszeptał, chowając twarz  w dłoniach.

- Lou…

- To się dzieje w mojej głowie – stwierdził, pocierając oczy. – Wszystko w porządku, to tylko brak kontaktu z ludźmi robi swoje.

Kroki w holu.

Zakrył uszy rękoma, całe jego ciało zaczęło drżeć i poczuł, że się dusi. Zwinął się na krześle, ciężko dysząc.

- Do… dość.

Skrzypnięcie.

Nie zadziałało. A wcześniej wszystko się uspokajało, chociaż na moment.

- Obiecałem.

Dwa długie, trzy krótkie.

Wstał.

Stukanie.

Szarpiąc za włosy i próbując uspokoić myśli, przemierzył hol, aż doszedł do drzwi.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Słyszę, nie oszalałem.

Wyjrzał przez wizjer.

Pustka.

W głowie zaczęło mu szumieć i przeszywający krzyk odbił się echem po mieszkaniu.

Stukanie.

- Proszę.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Błagam – załkał. – Proszę, przestań.

Cisza.

Osunął się po ścianie, zalewając się łzami.

Zapach jego perfum.

Huk.

Krzyk.

- Wrócę.

Stukanie.

- Nie masz pojęcia, ile dla mnie znaczysz.

Dziewięćdziesiąt sześć dni.