Rozdział 2

A/N:

W każdym razie to jest ostatni rozdział… w tym… stylu? Obie rzeczy brzmią nieco niedorzecznie, ponieważ zapewne nie macie pojęcia, co mam na myśli. Poza tym, to opowiadanie zawiera w sobie tylko pięć rozdziałów, więc… Z resztą, same wyciągnijcie wnioski.

Zapraszam na WHY i do czytania Torn (jeżeli ktoś jeszcze tego nie zrobił). Oczywiście proszę o opinie w komentarzach i pamiętajcie, że możecie pisać do mnie na moim twitterze.

Rozdział 2

Podwinął nogi pod siebie i ułożył się wygodniej na ławce. Jeszcze raz przeskanował cały tekst, szukając miejsca, w którym skończył czytanie.

- Samobójstwo, też mi coś.

Z hukiem zatrzasnął książkę, odłożył ją obok swojego uda i skupił wzrok na fontannie.

Nie był w stanie wytrzymać przebywania w mieszkaniu. Wszystko, co się w nim znajdowało, przywodziło na myśl Harry’ego. A uporczywe, dobiegające zewsząd dźwięki, stawały się coraz bardziej irytujące, stopniowo przybierając na sile.

Ale na ławce siedział już od kilku godzin. Przemarzł do tego stopnia, że chorobę miał już zagwarantowaną. Jednak obiecał sobie, że nie wróci, dopóki się nie rozpada. Tylko jaki był w tym sens, jeśli nawet nieczynna fontanna mu o nim przypominała? Nie był świadom nawet w jaki sposób, zwyczajnie tak właśnie się działo.

Zawiało. Zimne powietrze szczypało jego policzki, a wszystkie kończyny zdrętwiały z powodu przeszywającego mrozu. Ale obiecał sobie, że nie wróci, więc tego nie zrobi. Odchylił głowę i pozostał w takiej pozycji przez dłuższy czas. W końcu śmiechy dzieci zostały zastąpione szumem poruszających się na wietrze gałęzi, a chmury nad Londynem zgęstniały.

Nie, żeby Louis był w stanie to zauważyć. Do świadomości przywrócił go w końcu kontakt czegoś zimnego z jego policzkiem. Otworzył oczy i kilkukrotnie zamrugał, przyzwyczajając wzrok do światła. Zauważył nad sobą całe mnóstwo białych płatków, lekko unoszących się na wietrze.

Śnieg.

Początek grudnia.

Dwa i pół miesiąca.

- Lou, spójrz, śnieg!

- Harry, jest grudzień, nie ma w tym niczego nadzwyczajnego.

- Jak to nie ma?! Za niedługo twoje urodziny, Loulou!

- Harry, mówiłem ci już…

- Chodźmy ulepić bałwana!

- Słuchasz mnie w ogóle?! Czasami naprawdę zachowujesz się jak dziecko!

- Pójdziemy…?

- Przecież wiesz, że nie potrafię ci odmówić.

-

Zrzucił z siebie przemoczone ubrania i wszedł do wanny wypełnionej gorącą wodą. Obraz stopniowo zamazywał mu się przed oczami. Był wykończony psychicznie i fizycznie, potrzebował snu i posiłku. Ostatnim razem jadł dzień wcześniej, rano, ale nie był w stanie teraz niczego przełknąć. I tak by wszystko zwrócił.

Może się nad sobą użalał.

A może to tęsknota obejmowała nad nim kontrolę.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Cii, Harry, ja się tobą zaopiekuję.

Stukanie.

-

Nie spał już od kilkudziesięciu godzin. Czuł wszystko ze wzmocnioną siłą, szczególnie dające o sobie jasno znać objawy kilkugodzinnego przebywania w bezruchu na mrozie. Skronie mu pulsowały, w głowie szumiało, gardło było spuchnięte, nos zatkany, a całe ciało rozpalone, choć czuł, jak oblewają go zimne poty. Niedobrze.

Po raz kolejny nadchodziła chwila, w której łaknął snu bardziej, niż czegokolwiek innego. Poza powrotem Harry’ego. Oddałby wszystko, by znów mieć przy sobie chłopaka.

Dwa długie, trzy krótkie.

­- Louis, masz gorączkę – stwierdził przejętym głosem Harry, przykładając rękę do czoła przyjaciela i po chwili przenosząc ją na jego rozpalony policzek.

- To nic takiego, lekkie przeziębienie – zapewnił Louis, po chwili wszystko niszcząc, nie mogąc powstrzymać nagłego napadu duszącego kaszlu.

- Widzę. W tej chwili idziesz leżeć, a ja poszukam leków i zrobię ci herbatę.

- Ale…

- Louisie Williamie Tomlinsonie, marsz do łóżka.

Racja, Harry był dziecinny, ale gdy przychodziło co do czego, potrafił stać się bardzo rozważny i opiekuńczy.

Na pewno nie zrobił niczego głupiego. Jest już dorosły i ma prawo robić, co mu się żywnie podoba. Chciał odejść? Odszedł. Nic nie trwa wiecznie i Louis doskonale zdawał sobie sprawę z tego faktu. Harry go zostawił. Dobrze. Jeżeli tego właśnie chciał? Jeżeli teraz jest szczęśliwszy?

Louis pragnął móc w to uwierzyć.

Wystarczyłaby mu wiedza, że Harry ma się dobrze. Że nie tęskni i nie cierpi tak, jak Louis.

Tymczasem szum wiatru za oknem stawał się wyjątkowo irytujący.

- Jesteś najlepszym, co przytrafiło mi się w życiu.

- A ty jesteś niesamowity. Cieszę się, że cię mam.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Wydaje ci się.

Powoli uchylił drzwi i wśliznął się do pomieszczenia. Na chwilę zamknął oczy i odetchnął. Podszedł do łóżka i ułożył na nim, po chwili nakrywając się kocem. Żałował, że katar nie pozwala mu teraz na zaciągnięcie się słodkim, znajomym zapachem. Choć może to i dobrze. Obejdzie się bez wylewania kolejnego potoku łez.

Wtulił nos w poduszkę i niemal od razu odpłynął.

Skrzypnięcie drzwi.

- Dobranoc, Lou.

Cienie zaczęły przybierać jakiś kształt. Obraz formował się, zamazywał, wyostrzał i rozpływał. W końcu przed jego oczami pojawiła się twarz Harry’ego. Chłopak wpatrywał się w niego, a jego wargi uformowały się w szczery, jednostronny uśmiech. Lewy kącik jego ust uniósł się nieco wyżej, a ponad nim, w policzku, pojawił się znajomy, uroczy dołeczek. W zielonych oczach tańczyły iskierki szczęścia.

W końcu wargi chłopaka powoli się rozwarły.

- Wrócę – wyszeptał. – Tylko na mnie czekaj, Lou.

Dwa długie, trzy krótkie.

Stukanie.

-

Był wypoczęty, tak, jak ostatnio w ogóle mu się to nie zdarzało. Przespał kilkanaście godzin, ale pamiętał tylko jeden sen.

I nie zważając na fakt, jak niedorzeczne mogłoby się to wydawać – postanowił czekać.

I nie tracić nadziei.

­- Wrócę.

Siedemdziesiąt siedem dni.