Rozdział 1

A/N:

Na samym początku chcę napisać, że kolejne rozdziały będą już nieco… inne. Drugi będzie należał jeszcze do jako, tako normalnych, ale kolejne będą… dość specyficzne. Ale o tym sami się przekonacie, jeżeli oczywiście będziecie to czytać.

Nie rozwodząc się nad tematem – oto pierwszy rozdział. Zobaczę, jakie będą wasze reakcje i zdecyduję, czy mam publikować HWY.

Lista osób do informowania jest całkowicie pusta i otwarta, więc nawet, jeżeli informowałam Cię na Torn – teraz nie będę tego robić. Prośby o informowanie kierujcie w komentarzach wraz z linkiem do bloga, gg, twitterem lub… czymkolwiek. Dziękuję.

Zapraszam do czytania i komentowania! x

Rozdział 1

Cisza i pustka zalegały dookoła, emanując smutkiem i poczuciem samotności. Louis był całkowicie sam. Brak czegokolwiek, co mogłoby wypełnić tę pustkę i ciszę stawał się przytłaczający do tego stopnia, że chwilami tracił zmysły.

Dziś mijały dwa miesiące wewnętrznej walki i nieopisanego bólu, podniecanego mnóstwem pytań bez odpowiedzi i potrzebą jego bliskości.

Harry Styles – zielonooki chłopak z loczkami, który równe dwa miesiące temu zniknął bez śladu, pozostawiając po sobie zaledwie małą karteczkę z napisem ‘przepraszam’.

A teraz Louis był sam i nie wiedział, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Byli przyjaciółmi. Byli nierozłączni. Tęsknił i właśnie to go przerastało.

Chciał znów każdego ranka czuć zapach jajecznicy i słyszeć anielski głos podśpiewującego w kuchni Harry’ego. Chciał zbiec do niego na dół, przylgnąć klatką piersiową do jego nagich pleców i usłyszeć ‘Dzień dobry, Boo’, wypowiedziane jego zachrypniętym, nawet bardziej niż zwykle, głosem. Chciał mieć Harry’ego znów przy sobie. Czuć jego ciepło, zapach obecność.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Lou?

- Tak?

- Nie zostawisz mnie, prawda?

- Oczywiście, że nie, Haz. Skąd ci to przyszło do głowy?

- Upewniam się. I… Boo? Ja ciebie też nie zostawię.

Stukanie.

- Przestań.

-

Zarzucił na ramiona kurtkę, z szafki zabrał klucze i otworzył drzwi, by zostać owianym zimnym, listopadowym powietrzem.

- Dwa miesiące, trzeba to uczcić.

- Tomlinson, sarkastyczny nawet w myślach. A myślałem, że niżej nie możesz upaść – wymamrotał pod nosem, przechodząc przez próg i zatrzaskując za sobą drzwi. Usłyszał odgłos zbliżającej się burzy, a wiatr zawiał tak mocno, że jego ciało zadrżało.

- Wspaniale - pomyślał. - Wprost uwielbiam taką pogodę – dodał, po chwili kręcąc z niedowierzaniem głową, zdawszy sobie sprawę z faktu, że znów to robi.

Przekroczył podjazd i wyszedł na mokry chodnik, wtulając nos w kurtkę i wpychając ręce głęboko do kieszeni. Dźwięki zatłoczonych, londyńskich ulic, były w tej chwili swego rodzaju ukojeniem.

I szedł przed siebie, sam, zastanawiając się, gdzie popełnił błąd.

Równy miesiąc temu, cały dzień spędził w pokoju Harry’ego, leżąc na jego łóżku i obserwując puste półki, które po sobie zostawił.

Cóż, wtedy przynajmniej miał jeszcze jakąś nikłą nadzieję, że chłopak wróci.

Teraz z dnia na dzień było gorzej. Przestał jeść. Przez te dwa miesiące zrzucił kilka kilogramów, przez co wyglądał teraz dość marnie i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Ale zwyczajnie nie miał ochoty niczego z tym zrobić. A i nie chciał się do niczego zmuszać.

Dodatkowo mało spał. Początkowo próbował, ale szybko dał sobie z tym spokój. W nocy zazwyczaj przewracał się z boku na bok, a kiedy już czasami udawało mu się zapaść w sen, szybko budził się zalany potem, z powodu nawiedzających go przerażających koszmarów.

Jedynym miejscem, w którym mógł spać spokojnie, było łóżko Harry’ego. I to właśnie tam się udawał, kiedy zmęczenie i głód dawały o sobie znać w postaci irytującego szumienia w głowie i jej zawrotów. Ale nie przebywał w pokoju Harry’ego zbyt często. Robił to tylko w ostateczności. Cała pościel pachniała i przypominała o nim.  I to zwyczajnie za bardzo bolało.

Dwa długie, trzy krótkie.

- Lou…

Stukanie.

Poczuł na swoim policzku zimną kroplę. Potem kolejną i następną, aż w końcu pojedyncze krople przekształciły się w porządną ulewę. Zauważył szyld jakiejś kawiarni i to tam postanowił się schować.

Przekroczył próg i został przywitany miłym ciepłem. Zdjął kurtkę, która zdążyła już przemoknąć i usadowił się przy stoliku. Z westchnieniem wyjrzał przez szerokie okno, gdy błyskawica przecięła i rozjaśniła zachmurzone niebo. Oczekując grzmotu, przeniósł wzrok na ludzi  broniących się na wszelkie sposoby przed deszczem, gdy jego wzrok padł na chłopaka, ubranego w kurtkę podobną do jednej z tych należących do Harry’ego. Nieznajomy szedł szybkim tempem ze spuszczoną głową i Louis mógł przysiąc, że przed oczami mignęły mu brązowe loki wystające spod jego kaptura.

- Co podać? – spytał znienacka obcy głos. Louis odchrząknął i przeniósł wzrok na kelnera.

- Poproszę herbatę. I kawałek czekoladowego ciasta – kelner z uśmiechem kiwnął głową i odmaszerował za ladę. Louis odprowadził go wzrokiem, po czym odwrócił głowę, ponownie wyglądając przez szybę. Chłopaka już nie było. Wzruszył ramionami i skupił uwagę na swych dłoniach, splecionych na podołku. Wsłuchiwał się w dźwięk kropel deszczu miarowo uderzających o szybę. Wszystko inne wydawało się powoli oddalać.

- Looouis!

Louis zerwał się z łóżka, wybiegł z pokoju, zbiegł po schodach i wtargnął do salonu, kilkukrotnie się potykając i poważnie ryzykując swoje życie.

- Haz? Co się stało? Nic ci nie jest? – wydyszał, klękając przed przyjacielem i wspierając się dłońmi na jego kolanach.

- Raczej niewiele mógłbym sobie zrobić, siedząc na kanapie w salonie, nie sądzisz? – spytał, posyłając Louisowi zdezorientowane spojrzenie. – Chcę ciasto czekoladowe! – zawył, a Louis zamknął oczy, zacisnął usta w wąską linię i powoli odliczył od dziesięciu.

- Wiesz, Harry, czasami jesteś suką.

- Przepraszam, Boo. Chodźmy do cukierni.

Dwa długie, trzy krótkie.

Stukanie.

- Oto pańskie zamówienie – oznajmił kelner, kładąc na stoliku filiżankę i talerzyk z ciastem. – Smacznego.

- Dziękuję – odpowiedział grzecznie Louis, uprzednio podnosząc wzrok.

- Nie jest źle – pomyślał. – Przynajmniej nie ryzykuję życia dla kawałka ciasta – stwierdził, przeżuwając jego kęs.

- Dlaczego zwyczajnie nie odpuścisz?

Trzydzieści dni.